De bekende Albanese schrijver Ismail Kadare (1936) neemt zich het droevige lot van de Kosovaren ter harte. Net als in zijn vorige roman 'Drie rouwzangen voor Kosovo' schrijft hij eigenlijk geen fictie meer, maar zijn visie op de gebeurtenissen. In dit boek neemt hij de lezer mee naar Pristina, de hoofdstad van de provincie Kosovo in het jaar 1981, toen de eerste grote demonstraties door de Albanese studenten begonnen. De Servische machthebbers antwoordden met grof geweld. Wat voegt de roman van Kadare toe aan dit beeld? Het is een indringend, maar ook enigszins een zwart-wit verhaal: de Albanese personages zijn gevoelig, wijs en medelevend. De Serviërs zijn brutaal, stomdronken en gewelddadig. De symbolische liefde tussen een Albanese student en een Servisch meisje krijgt geen levenskans. Dat alles maakt het boek ook een beetje ontmoedigend: als zelfs een wijs man als Kadare steeds maar herhaalt dat deze twee volkeren elkaar al eeuwenlang bevechten met gruwelijke wreedheden in een duizend jaar durende haat, dan lijkt er weinig hoop op vrede. Normale druk. Voor een breed publiek.